Στη Δεκέλεια των παιδικών μου χρόνων

Έπαιζα μικρός στη Δεκέλεια. Με πήγαινε ο πατέρας μου συνήθως Κυριακή πρωί, με το άσπρο Subaru. Ο ίδιος περιποιούνταν το αμάξι κι εγώ έπαιζα στους λόφους από σκύρο που υπήρχαν εκεί, στις γραμμές και στα κλειδιά. Και φυσικά, χάζευα τα διερχόμενα τρένα από απόσταση με τον πατέρα μου να αγχώνεται μην πλησιάσω.

Κάτι με τραβάει στον σταθμό και πηγαίνω αρκετά συχνά ή απλά να χαζέψω ή να μυρίσω τη χαρακτηριστική μυρωδιά. Τελευταία και για φωτογραφία ή βίντεο.

Ο σταθμός έχει αλλάξει. Το κτίσμα βεβαίως παραμένει. Υπάρχουν ακόμα κάποια σημάδια από την παλαιά γραμμολογία που μου θυμίζουν το χώρο του παιδικού μου παιχνιδιού.